Etnografija u doba pandemije kovid-19: nekoliko refleksija o odnosu između terenskog istraživanja, etnografije i posmatranja s učestvovanjem

Apstrakt

Antropološka istraživanja i objašnjenja društvene stvarnosti tokom pandemije kovida-19 pokreću različita istraživačka pitanja i osvetljavaju različite fenomene i procese. Iako su javne politike u vezi s kovidom 19 različite u različitim zemljama i menjale su se tokom vremena, može se reći da ograničena mogućnost fizičkog kontakta i face-to-face dijaloga predstavlja odliku svih društava zahvaćenih pandemijom. Ova situacija koja je imala globalne razmere, i u kojoj je internetski posredovana komunikacija dobijala sve veči značaj, pokrenula je kako metodološka, tako i epistemološka pitanja u vezi s antropološkom koncepcijom terenskog istraživanja. Problem „ograničenog terena“ kako se označavalo terensko istraživanje sa smanjenom ili nepostojećom mogućnošću fizičkog prisustva istraživača/ce i neposrednog kontakta s ljudima sa kojima radimo, predstavlja okosnicu našeg rada. Ovako koncipiran problem odnosi se ne samo na vrednovanje novih ideja i praksi prikupljanja podataka u datim okolnostima, već zahteva preispitivanje i promišljanje odnosa između etnografije, posmatranja s učestvovanjem i terena.